Zgodnie z wytycznymi Komisji Doktrynalnej Międzynarodowych Służb Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym (ICCRS), istnieją różne poziomy zaangażowania w modlitwę uwolnienia podejmowaną jako posługę na rzecz innych.
- Doraźna modlitwa za innych
„Każdy, kto prowadzi dojrzałe chrześcijańskie życie, może służyć modlitwą uwolnienia członkom swojej rodziny, przyjaciołom, członkom grupy modlitewnej, a niekiedy także innym, na przykład w trakcie ewangelizacji. Tak rozumiane uwolnienie odbywa się w sposób nieformalny” (ICCRS 2018, s. 108).
W tym sensie modlitwa 5 kluczy może zatem być stosowana doraźnie przez dojrzałych, odpowiedzialnych chrześcijan, także nienależących do żadnego z Domów Miłosierdzia, będących miejscami dedykowanymi do tej posługi.
- Uwalnianie jako posługa
„Niektóre osoby są powołane do modlitwy uwolnienia jako stałej posługi, w ramach której modlitwa ta prowadzona jest regularnie i skierowana do osób, które nie są im znane osobiście. Nadzór nad tą posługą sprawowany jest przez właściwe władze kościelne, zazwyczaj przez biskupa miejsca (niekiedy za pośrednictwem diecezjalnych moderatorów Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym), bądź proboszcza. Odpowiedzialność wobec właściwych władz jest ważnym elementem ochrony dla tych, którzy uczestniczą w posłudze uwolnienia, podobnie jak ma to miejsce w każdej innej posłudze.”
Takimi miejscami stałej posługi uwolnienia w Polsce są Domy Miłosierdzia, których adresy można znaleźć na stronie dom.jezuici.pl.
„Decyzji o podjęciu posługi uwolnienia nie należy podejmować samodzielnie, ale jedynie za radą mądrych duchowych doradców oraz osób sprawujących władzę. Bardzo łatwo jest mieć o swojej wiedzy i umiejętnościach wyższe zdanie, niż w rzeczywistości. Co więcej, niektórzy z tych, którzy są najbardziej przekonani o tym, że powinni uczestniczyć w posłudze uwolnienia, najmniej się do niej nadają.”
„Osoby zaproszone do zespołu powinny odznaczać się chrześcijańską dojrzałością, zdrowiem psychicznym, świętością życia, pokorą oraz posłuszeństwem wobec władz kościelnych. Muszą być wolne od ciężkich grzechów czy ukrytych egocentrycznych motywów, takich jak pycha czy pragnienie zwrócenia na siebie uwagi. Powinny regularnie uczestniczyć w praktykach życia chrześcijańskiego, w tym w codziennej modlitwie, regularnie przystępować do sakramentu Eucharystii oraz pojednania, a także odznaczać się wzrostem w cnotach.”
„Niezależnie od odpowiedzialności wobec odpowiedzialnych diakonii, powinny także posiadać kierownika duchowego bądź być członkiem grupy dzielenia, która w razie potrzeby udzieli im stosownego napomnienia. Wreszcie, przed podjęciem posługi, powinny przejść szkolenie i nabrać doświadczenia z pomocą innych, bardziej doświadczonych osób.” (ICCRS 2018, s. 108-109)
Bibliografia
- Komisja Doktrynalna ICCRS, Posługa uwalniania, Wyd. Bernardinum, Pelplin 2018.
